Amerykańska Narodowa Służba Oceaniczna i Meteorologiczna (NOAA) opublikowała doroczny raport na temat stanu czapy polarnej i klimatu Arktyki. Raport ten przedstawia obraz zmian, jakie zaszły w Arktyce w ciągu ostatnich miesięcy, oraz to, jak ma się bieżąca sytuacja względem XX wieku, kiedy to, aż do ostatniej jego dekady, zmiany klimatu nie były tam jeszcze widoczne. Proces ocieplania się klimatu w Arktyce, jak i na całej planecie, dopiero się zaczynał – mechanizmy inicjowane przez wzrost ilości gazów cieplarnianych w atmosferze zaczynały dopiero reagować. Teraz są one wyraźnie dostrzegalne, a same zmiany w Arktyce stają się ewidentne.
Co stwierdza raport?
Temperatury powietrza: Temperatury w Arktyce rosną szybciej niż na innych obszarach Ziemi. Temperatura w Arktyce wzrosła o 1,3oC w stosunku do średniej z okresu 1981-2010. Temperatury od października 2014 do września 2015 były wyższe aż o 3oC względem średniej z początku XX wieku. Tempo ocieplania się klimatu w Arktyce jest dwa lub nawet trzy razy szybsze niż na innych obszarach Ziemi. Wpływ temperatur w Arktyce przełożył się na wzrost temperatur na Ziemi (dodatkowa ilość energii pochłonięta przez planetę), a także na anomalie prądu strumieniowego. Rezultatem były liczne ekstrema pogodowe na półkuli północnej.
Pokrywa śnieżna: Pokrywa śnieżna w 2015 roku osiągnęła drugi najmniejszy w historii pomiarów zasięg. Szybki wzrost temperatur wiosną i idące za nim przyspieszenie tempa topnienia śniegu doprowadziły do zwiększenia ilości wody płynącej w subarktycznych rzekach. W okresie zimowym zasięg występowania śniegu jest duży, co wiąże się anomalią prądu strumieniowego – opady śniegu mogą zdarzać się dalej na południe, jednocześnie temperatury rosną na obszarach subpolarnych i polarnych.
Czapa polarna Arktyki: W 2015 roku padł rekord początku sezonu topnienia lodu morskiego – 25 lutego. Czapa polarna stopiła się do zasięgu 4,63 mln km2 (dane NOAA), według NSIDC do 4,41 mln km2 – co dało czwarty najmniejszy w historii pomiarów zasięg lodu. Minimalny zasięg pokrywy zmniejsza się w tempie 13,4 procent na dekadę względem średniej z lat 1981-2010.
Lądolód Grenlandii: Zasięg topnienia lądolodu na Grenlandii objął połowę jego powierzchni, najwięcej od 2012 roku. Zanotowano wzrost prędkości przemieszczania się lodu do oceanu. Topnienie lodu na Grenlandii było intensywniejsze niż w latach 2013-14, ale mniejsze niż w rekordowym 2012 roku. Sezon roztopów był od 30 do 40 dni dłuższy niż wynika to ze średniej wieloletniej dla zachodnich, północno-zachodnich i północno-wschodnich obszarów Grenlandii. W pozostałych obszarach sezon topnienia był krótszy.
Polska wersja dostępna na blogu Arktyczny Lód:
