Ogólnie rzecz biorąc obraz jest klarowny. Kombinacja Oil
Peak, Zmian Klimatu i pęknięcie matki wszystkich baniek spekulacyjnych
doprowadzi do kolapsu światowej gospodarki, a być może nawet samej
cywilizacji. Jeśli mamy zapobiec najgorszemu kryzysowi, który poskutkuje
nieopisanym zniszczeniem, śmiercią i tragedią, musimy natychmiast
zrestrukturyzować światowy system energetyczny i finansowy.
Ten przekaz (w
tej czy innej formie) płynie od wielu niezależnych pisarzy, organizacji
środowiskowych a nawet analityków ekonomicznych.
Podobne ostrzeżenia
pojawiały się już od wczesnych lat ’70, na długo, nim ktokolwiek usłyszał o
instrumentach pochodnych służących przenoszeniu ryzyka kredytowego (CDS – Credit
Default Swap).
Jednak prognozowanie globalnej katastrofy to śliska sprawa, bo
każdy chce wiedzieć, kiedy dokładnie ona nastąpi. I tu jest problem.
W tym
równaniu jest tak wiele zmiennych, że nikt z absolutną pewnością nie może
powiedzieć nic dokładniejszego, niż to, że nastąpi to w pierwszych dwóch lub
trzech dekadach XXI wieku.
Jednak większość ludzi macha na to ręką i
stwierdza, że to mało dokładnie. Również większość polityków daje do
zrozumienia, że będą działać jedynie w obliczu jednoznacznego i bliskiego
zagrożenia.
To nakłada ciężkie brzemię na tych, którzy próbują przebudzić
świat przed nadciągającym kryzysem. Jeśli będziesz ostrzegać, że to już Tu i
Teraz, narażasz się na to, że za rok Cię wyśmieją; jeśli zaś nie powiesz co
Dokładnie się zdarzy i umiejscowisz zagrożenie w nieokreślonej przyszłości za
wiele lat, to nikt się Twoimi ostrzeżeniami nie przejmie.
więcej w EnergyBulletin
